oktober 28, 2016
De 28-jarige Esther Anyango uit Kibera heeft een blijvende handicap overgehouden aan een ziekte in haar jeugd. Toen ze acht maanden oud was kreeg Esther longontsteking en malaria. Ze werd onder andere behandeld met injecties, maar hoewel haar gezondheid vooruitging, zag Esthers moeder dat ze haar linkerbeen sinds die tijd altijd gebogen hield en er later ook nauwelijks op kon staan. Strekken deed veel pijn. Zo kwam Esther opnieuw in het ziekenhuis terecht.
De dokter ontdekte dat de pijn in het been, die ook uitstraalde naar de heup en rug, werd veroorzaakt door schade aan de grote beenzenuw. Het kwam door een verkeerd gezette injectie. Omdat Esther tijdens haar ziekte nog maar zo jong was en dus nog maar een dunne spierlaag had, konden de zenuwen gemakkelijk beschadigd raken.
Haar vader nam het het ziekenhuis erg kwalijk. “Mijn vader is een arme man,” vertelt Esther, “en niemand luisterde naar hem toen hij een klacht wilde indienen.” Esthers ouders besloten daarom om niet meer met haar naar het ziekenhuis te gaan. Haar moeder masseerde het been in de hoop dat het daarmee weer goed zou komen.
Esther begon te lopen rond haar tweede levensjaar, maar ze bleef altijd mank lopen. Leeftijdsgenootjes sloten haar vaak buiten. Haar zelfvertrouwen leed eronder en Esther bleef veel thuis. Ze ging ook niet naar school omdat haar ouders bang waren dat de weg naar school te ver lopen zou zijn. Het werd lastig toen Esthers moeder overleed. Esther was 10 jaar en terwijl haar vader vroeg de deur uit ging naar zijn werk, gingen haar broertjes en zusjes naar school. Uit eenzaamheid ging Esther ze achterna. Twee keer verdwaalde ze. Toen haar vader inzag dat ze wilde leren en niet alleen wilde zijn schreef hij haar in op een school die dichter bij hun huis was. Het was geen goede school, maar ze maakte vriendjes en dat gaf haar nieuw zelfvertrouwen. Ze kreeg daardoor ook een betere band met haar broertjes en zusjes die haar aanmoedigden en hielpen.
Op haar achttiende raakte Esther zwanger en ging ze samenwonen met haar vriend. Twee jaar later raakte ze opnieuw zwanger, maar haar vriend liet haar in de steek. Omdat ze niet in haar eigen onderhoud kon voorzien ging ze weer bij haar familie wonen. Vanwege haar handicap kan ze niet werken, en de huishoudelijke klusjes doet ze vaak zittend. Het nationale ziekenfonds (NHIF) is voor Esther te duur. Maar dankzij M-Tiba kan ze sparen voor de gezondheidszorg voor haar kinderen, die nu 9 en 7 zijn, en kan ze wanneer dat nodig is naar een dokter. Het gaat nu veel beter met Esther en ze hoopt heel oud te worden. Haar kinderen geven haar de kracht om door te gaan.
